Blog

Eerlijk gezegd was ik best een beetje jaloers toen Kitty mij vertelde hoe haar leven eruit zag. De liefde voor paarden zit in mijn DNA en ik kan me helemaal voorstellen wat een fantastische tijd ze gehad moet hebben toen ze zo’n lange tijd voor iemands paarden mocht zorgen. Haar verhaal heeft ervoor gezorgd hoe ik ertoe gekomen ben om dit type fotografie mijn specialisatie te maken.

Zoals veel tienermeisjes dromen Kitty en haar vriendin Lydia ervan om een paard te hebben, of tenminste een verzorgpaard. In hun zoektocht hiernaar ontmoeten ze een paardenliefhebber met paarden aan huis. Kitty en Lydia mogen voor de paarden zorgen en rijden zo vaak ze maar willen.

Hij woont aan de rand van de Loonse en Drunense Duinen, dus de meiden kunnen hun geluk niet op. Ieder weekend staan er buitenritten in de planning. Ze genieten volop en hun onderlinge band en die met de paarden groeit. Hun levens veranderen in de loop der jaren. Kitty werkt hard, trouwt en krijgt kinderen. Lydia heeft een veeleisende baan en een druk sociaal leven. De paarden zorgen ervoor dat hun band blijft bestaan en zijn een stabiele factor in hun leven. In de zomer van 2018 is de paardeneigenaar 84 jaar en ziek. Zijn einde nadert. De paarden zijn ook op leeftijd. 

Kitty vraagt mij om een afscheidsreportage te maken van haar en haar vriendin met de paarden. Wat een bijzondere opdracht! We plannen de fotoshoot op een warme, zonnige middag. Als we een half uur bezig zijn komt de eigenaar van de paarden een kijkje nemen. Hij is erg broos. Hij staat bij zijn paarden en die steken hun neuzen in zijn nek alsof ze afscheid willen nemen.

Een week later overlijdt de man. Kitty vertelt me dat tijdens de afscheidsdienst de foto van de man met zijn dieren groot wordt geprojecteerd met de kist ervoor.

Het vastleggen van dit verhaal in beeld ontroert mij enorm en zet me aan het denken. Een afscheidsreportage is prachtig, maar waarom niet ook tijdens de sterke jaren het leven met paarden vieren. Hoe ga ik hier vorm aan geven?

Mijn liefde voor kunst en opleiding aan de kunstacademie zorgen ervoor dat ik een manier ga zoeken die persoonlijk is en voor mij recht doet aan het dier. Na een aantal experimenten en veel oefenen kom ik tot een resultaat dat me aanspreekt en hiermee ga ik door. Een ding staat vast; paarden en hun eigenaren hebben allemaal persoonlijke en ontroerende verhalen.
Ook een bijzonder verhaal over jou en je paard? Schrijf het me, ik ben benieuwd.